Oksijen gazı, atom ağırlığı 16,000, simgesi O, atom sayısı 8 olan bir elementtir. Kaynama noktası -183 °C, erime noktası -218 °C, yoğunluğu 0,00143 g/cm³ olan oksijen, yeryüzünde bütün canlılara hayat veren bir gazdır ve hidrojen ile birleşip suyu oluşturur. Bu özelliğinden dolayı bütün canlılar için hayat kaynağıdır. Renksiz, yakıcı özelliğe sahip, kokusuz ve suda çözünebilen oksijen, yaklaşık olarak atmosferin beşte birini kapsayan bir gazdır ve Mars atmosferinde sadece %0.15 oranında bulunur.

İnsan vücudunun üçte ikisi, suyun ise onda dokuzu oksijendir. Tatsız olan oksijenin sıvı ve katı hali açık mavi renkte bulunur. Yeryüzünde bulunan toplam suların yaklaşık olarak %89'unu, kayaların %47'sini, atmosfer kütlesinin %2'sini ve hacminin %21'ini oluşturan oksijen, yeryüzünde en çok bulunan elementtir.

Bu sebeple olağan koşullarda gaz halde bulunan oksijen, sıvılaştırılmış olan havadan basamaklı damıtma ile elde edilir. Sıvı hale getirilmesi oldukça güç olan bu gaz, bütün canlıların solunumu ve yanma olayının gerçekleştirilebilmesi için oldukça gerekli olan temel bir gazdır. Oksijen gazı suda az çözüldüğünden dolayı erimiş gümüşte çok, eriyecek gümüşün katılaşması esnasında açığa çıkar. Dünyada kullanılan oksijenin %99'u havadan elde edilirken, %1'i sudan elde edilmektedir. Saf bulunan oksijende her madde yanar ve söndürülmesi oldukça zor olur. Bu sebeple oksijende yalnızca oksijen regülatörü kullanılmalıdır. Aşırı miktarda solunmaması gereken bu gaz, aşırı solunduğu takdirde vücut içindeki bazı organların zarar görmesine ve zatürreye neden olabilir.

Oksijen ilk olarak 1772 tarihinde Carl Wilhelm Scheele tarafından keşfedilmiştir. Ancak Joseph Priestley, 1774 tarihinde oksijeni güherçilenin kavrulması ve sonrasında kırmızı cıva oksidin ısıtılmasıyla keşfetmiş ve bu haberi Carl Wilhelm'den önce yayımlamıştır. Bu durumdan dolayı çoğu kişi oksijeni onun keşfettiğini düşünür.

Daha sonra ise Antoine Lavoisier, oksijenin temel özelliklerini açıklayıp hava ve suda bulunduğunu, solunumda büyük işlevlere sahip olduğunu ve yanma özelliği olduğunu göstermiştir. Daha sonraki dönemlerde ise asitlerin birleşiminde oksijenin bulunduğunu ve oksijenin asitlik nedenini ortaya çıkarmak için oksijen ile ilgili birçok deney gerçekleştirmiştir. Sonra bu elemente "asit üreten" anlamına gelen "oksijen" adını vermiştir. Oksijen kelimesi Yunanca "asit" anlamına gelen "oxus" ve "oluşturmak" anlamına gelen "gennan" sözcüklerinden gelmektedir.